OPROEP: Alstublieft, help ons een goede oplossing te vinden!

Sinds een dikke 4 jaar woont ons smurfinneke bij ons. Ze was 2 jaar en 3 maanden toen ze hier aankwam. Samen met onze 2 ‘eigen’ kinderen en onze hond proberen we een leuk gezinneke te zijn.

Zoals bij nog wel meerdere pleegkinderen was het in het begin wel vrij heftig, maar toch kregen we vrij snel de extremere reacties samen onder controle en is er een leuke band gegroeid.

Maar gaandeweg moesten we toegeven dat er een onderliggend probleem was dat ons kunnen oversteeg.

Na 4 jaar verder en een jaar in dagbehandeling bij UKJA (Universitair Centrum voor Kinder en Jeugd Psychiatrie Antwerpen) hebben ‘de specialisten’ aangegeven hetgeen we niet willen horen, maar spijtig genoeg ook zelf aanvoelen: alhoewel de beste ‘behandeling’ voor haar is om opgevangen te kunnen worden door ons gezin, is de problematiek van ons smurfinneke (zware hechtingsproblematiek + zwakke begaafdheid) eigenlijk te zwaar om in een ‘normaal’ gezin zonder intense begeleiding vol te houden.

We zijn eerst op zoek gegaan naar een MPI in semi-internaat (van 8 uur ‘s morgens tot 18 uur ‘s avonds). Spijtig genoeg heeft het dichtsbijzijnde MPI semi-internaat aangegeven dat ze deze problematiek ook niet aankunnen. Er is geen andere oplossing voldoende dicht bij huis om ze dagelijks te kunnen brengen en halen (bussen rijden enkel na de ‘schooluren’ en niet na de verlengde semi-internaat uren terwijl we wel degelijk een semi-internaat als minimum oplossing nodig hebben om het op lange termijn verder te kunnen volhouden zonder er zelf als gezin onderdoor te gaan) en zijn we dus wel verplicht te zoeken naar een volledig internaat oplossing (erkenning door VAPH is in behandeling maar komt zeker in orde).

MAAR DIT KAN NIET !!!

Moest het hier gaan over een van onze ‘eigen’ kinderen, was dit emotioneel even moeilijk, maar administratief geen enkel probleem. Maar ons smurfinneke is een PLEEGKIND en een kind kan geen 2 ‘OPVANGSYSTEMEN’ tegelijkertijd hebben.

Alle betrokken partijen (inclusief ‘echte’ ouders en het commitee voor bijzondere jeugdzorg) zijn ervan overtuigd dat smurfinneke vermoedelijk ‘altijd’ bij ons zal blijven. We willen ze ook echt welkom blijven heten, voor haar blijven zorgen in de mate van ons kunnen. We houden echt van haar en willen alleen het beste voor haar.

Het lijkt ons idd logisch dat we voor de dagen dat ons smurfinneke in het internaat wordt opgevangen, geen pleegzorgvergoeding ontvangen. Vergoeding is eigenlijk helemaal onze bekommernis niet. Maar: 

"we verliezen ons statuut van pleegouder" 

als ze in de week zou worden opgevangen in een MPI! (dan zou ik dus ook de naam van deze blog moeten wijzigen bedenk ik opeens).

Maar als wij geen officieel statuut/band met haar hebben,

mogen wij ook niet meer aan haar ziekenhuisbed staan als ze ons nodig heeft! 

Dan mag de dokter (door de wet op de privacy, zeker voor minderjarigen) ons niet meer informeren! 

Dan mag de school ons niet meer informeren over hoe ze het doet! 

Dan mag het MPI ons dan niet meer informeren over hoe het gaat met ons smurfinneke!

Blijkbaar zou het wel gaan als we ze naar een ‘gemeenschapsonderwijs’ internaat sturen (er is toch ‘vrije keuze van school’ in ons land?). Het dichtsbijzijnde ligt in Kasterlee (we wonen zelf vlakbij Antwerpen), waar ze dan ‘s maandagsmorgen moet afgezet worden, waarna we met de normale ‘monsterfiles’ naar ons werk moeten vertrekken (en wie zet onze 2 andere kinderen van 10 jaar en 8 jaar af?). Dan nog moet ze elke dag in de bus zitten aangezien school en MPI niet samenliggen....

De openluchtschool Dennenhof en MPI Dennenhof zou voor haar veel beter zijn. We schrijven ze daar overmorgen in, geen idee hoe het nu verder moet :-(

Anderhalf jaar later

Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder dan mijn laatste post.

Het klopt precies echt wel dat die blog nodig was/is om het van me af te schrijven. Niet dat er nu niets gebeurd is, integendeel bijna.

Kort samengevat: Smurfinneke is op school veranderd van 'niets aan de hand' naar 'deze problematiek overstijgt ons kunnen'. Gevolg: dagopname in de kinder- en jeugdpsychiaterie.

Een logistiek zware klus: elke morgen tussen 8 en half negen af te zetten en tussen 15:45 en 16:00 op te halen, zonder fout, zonder naopvang, zonder vakantie (uitgezonderd weekends en feestdagen). Krijg het maar geregeld als je allebei uit gaat werken en de 2 andere kinderen ook op hun school moeten geraken/gehaald worden op dezelfde uren.

Maar voor ons smurfinneke kunnen we ons niets beters voorstellen. Ze krijgt nu dagelijks een bijna 1 op 1 begeleiding, waarbij ze volledig wordt opgevangen naar haar kunnen en problemen.

Zelf genieten we daar ook mee van een zeer intense 'ouderbegeleiding' waar we ons verhaal kwijt kunnen en waar we voor de eerste keer echt het gevoel hebben begrepen te worden (daarom dat er al zolang geen blogpost is gekomen?).

En dan de conclusie: hechtingsproblematiek gecombineerd met een eerder laag IQ. Ons smurfinneke zal het dus vermoedelijk nog zeer lang lastig hebben (en wij zullen dus ook nog zeer vaak afwijzingen en boze blikken krijgen).

Gisteren kwam onze nieuwe pleegdienstverantwoordelijke zich voorstellen. Toen smurfinneke moest gaan slapen en ik ze naar boven stuurde, reageerde ze schijnbaar oprecht en zeer verbaasd: 'Hoe papa, moet ik naar boven, ik moet toch in de hondenbench slapen?'

Van boven naar onder, van links naar rechts, ...

Jawel hoor,
het zat er aan te komen en daar is de dip weer.
Op school moeilijker, thuis moeilijker, ... Daar begint zoektocht nummer 553 naar een uitweg uit deze stroom.

Enkele weken geleden ben ik aangesproken door pleegoudersvlaanderen om een Antwerpse poot mee te helpen opzetten. Bij deze kennismakingsronde, bleek ik het groentje van dienst te zijn. Een pleegmama had 'nog maar' 8 jaar een pleegkind en al de rest van de aanwezigen hadden 20 jaar of meer ervaring als pleegouders (met meerdere pleegkinderen).
Hetgeen me sterk opviel, was dat zij juist helemaal NIET hun verhaal kwijt wilden en ook helemaal NIET geïnteresseerd waren in verhalen van andere pleegouders. Integendeel zelfs, ze vonden dat eerder vervelend. Tegelijkertijd vonden ze het wel normaal dat ik daar nu mee aan 't worstelen ben, maar dat is volgens hen enkel in 't begin (2.5 jaar is dus duidelijk nog maar het begin :-) ) Dat gaat over als je er wat langer inzit.

Zou dit overeenkomen met mijn ervaring van: als je je er niet op focust, niet constant over prakiseert, dat het dan veel gemakkelijker gaat?

Geen nieuws is goed nieuws?

Blijkbaar heb ik deze blog nodig wanneer het wat moeilijker gaat. Hoe minder berichten, hoe positiever het gaat. Of is dit gewoon een flauw excuus omdat het alweer zo lang geleden is dat er nog iets verschenen is?

De laatste tijd gaat het echt wel goed. Ons smurfinneke doet het goed, is vrolijk, luistert goed, ontwikkelt zich goed, ... We lijken eindelijk een evenwicht gevonden te hebben.

Of is het maar schijn? De laatste weken heeft ze het precies hoe langer hoe moeilijker met haar situatie. Ze kan zich beter uitdrukken en we moeten nu echt wel (te?) veel horen dat ze eigenlijk niet zo graag bij ons is, dat ze liever bij haar familie is of gewoon bij een ander gezin met kinderen (waar ze wel langer mag opblijven, meer snoep krijgt, ...).

Deze week nog op een forum bij Zappy Baby iets vergelijkbaars gelezen. Een (ondertussen volwassen) pleegkind, dat absoluut niet geloofd in het 'concept' pleeggezin.
Volgens haar voel je je als pleegkind altijd een buitenbeentje, minderwaardig, er niet echt bijhoren (zeker als er 'eigen' kinderen zijn) ...
En krijg je er nog gratis en voor niets een schuldgevoel bij, die je zegt dat je wel heel dankbaar moet zijn voor wat je pleegouders allemaal wel voor je doen/gedaan hebben.
Ik snap die reactie eigenlijk heel goed, maar ik hoop toch dat ze het mis heeft. Ons smurfinneke heeft zeker ook die gevoelens en dat zal vermoedelijk wel zo blijven, maar 90% van de tijd is ze gewoon gelukkig bij ons. Is er wel wederzijdse genegenheid en liefde voor elkaar.

Maar...Waarbij ik vroeger dacht dat ik hetzelfde kan bieden aan een pleegkind dan aan mijn eigen kinderen, moet ik nu eerlijk toegeven dat dat (voor mij dan toch, maar ik vermoed voor de meeste) gewoon niet mogelijk is. Je relatie is nu eenmaal anders. Door de zeer sterke loyaliteit naar haar eigen familie, kom je, voor haar, in het beste geval, (maar) op de 2de plaats. Er is altijd een barrière, hoe hard je ook je best doet.
En ook al begrijp je dit zeer goed, snap je rationeel zeer goed waarom en wil je toch zo graag je best doen om telkens opnieuw onvoorwaardelijk alles te geven, toch begin je automatisch ook wel wat jezelf te beschermen en bouw je ook een barrière in. Een barrière die je beschermt tegen het teveel worden gekwetst door een zoveelste afwijzing. Ratio en gevoel liggen soms echt wel mijlenver uit mekaar.
Het opbouwen van die muren, is voor zover ik het nu zie, bijna onvoormijdelijk, uiteraard niemand zijn fout, maar gewoon ingegeven door de 'pleegzorgsituatie'.

Bij prinsje en prinsesje, onze 'eigen' kinderen, is dat natuurlijk niet het geval. Daar is die barrière niet aanwezig, bij geen van beide kanten. Zij hebben dan ook geen loyaliteitsconflict.

Dit geeft dan spijtig genoeg een ficieuze cirkel, want gevoelsmatig voelt smurfinneke dit natuurlijk ook wel... Hoe goed je ook je best doet, het blijft een dagelijks gevecht.

2010

Beste wensen en veel pleegzorgplezier in 2010!

De kerstvakantie is echt heel leuk verlopen. 3 Kinderen die leuk samenspelen zonder dat we constant als politieagent tussenbeide moesten komen. Leuk om je hieraan op te trekken.

Ondertussen is de hulptrein ook rustig verder aan 't boemelen. Zo zijn we vorige week op eerste 'intake' gesprek geweest voor een begeleiding voor ons smurfinneke.
Wachtlijsten in de kinderpsychologie bestaan dus echt :-( We moeten al geluk hebben om voor de grote vakantie aan de beurt te komen.
Ben ik even blij dat we ondertussen in wat rustiger vaarwater gekomen zijn. Wat als je echt aan 't verdrinken bent?

2 weken geleden een voor mij echt wel grote shock: de papa van ons smurfinneke heeft zijn nieuwe vriendin zwanger gemaakt.
1 week geleden een nieuwe shock: ruzie in het nieuwe huishouden, papa en nieuwe vriendin uit elkaar en opeens geen zwangerschap meer (de papa zou in de buik geslagen hebben van zijn nieuwe vriendin, maar dit zou niks? te maken hebben met het einde van de zwangerschap).
Ook de nieuwe vriend van de mama is aan 't pushen om een 'eigen' kindje.
Wordt vervolgd (vrees ik toch)

Smurfinneke zelf:
Ze luistert hoe langer hoe beter. Er zijn nog altijd evenveel 'incidentjes', maar door haar meer positieve (en snellere) reactie op onze bijsturing, is het wel leuker samenleven. Toch hoop ik dat de hulptrein een wezenlijk verschil kan maken in haar gedrag, zodat ons smurfinneke gewoon voor haarzelf aangenamer door 't leven leert te dansen. 't Is toch spijtig te moeten vaststellen dat ze niet wordt uitgenodigd op feestjes, bij vriendjes en vriendinnekes, ... terwijl prinsje en prinsesje 2 of 3 keer per week iemand over de vloer krijgen of ergens naartoe mogen.

Er kan gerust nog een jaartje bij...

Vorige week woensdag JIG over de vloer gehad, de dag erna CLB (onze JIG begeleidster had gevraagd om hier ook bij te zijn). We hadden aan onze ouders gevraagd om hun ervaringen met smurfinneke op een 'A4-tje' te zetten, hetgeen ze zeer grondig en naar onze mening zeer objectief (zowel positief als de moeilijkere kanten) hebben gedaan. Het CLB had ondertussen afgestemd met de school en ook daar een 'verslag' gekregen.
Op deze manier kregen JIG en CLB nu van 3 kanten (onszelf inbegrepen) een 'gedragsbeschrijving' van 'ons' smurfinneke. Alle 3 de partijen zaten hierbij op dezelfde lijn.

Conclusie: Smurfinneke wordt 'aangemeld'. Dat wil zeggen dat ze ingeschreven wordt op de wachtlijst voor verder onderzoek door kinderpsychologen (wat dit concreet wil zeggen, zal de toekomst moeten uitwijzen).

Zoals al in vorig artikel aangegeven, gaat het echt wel goed met smurfinneke binnen ons gezinneke. We hebben een manier gevonden om met haar 'gedragsproblemen' om te gaan, zodat het voor iedereen toch leefbaar is en vooral aangenaam vertoeven is.
Smurfinneke voelt zich echt wel thuis bij ons, is vrolijk, zingt en danst veel en komt geregeld 'knuffels' vragen. Hier kunnen we ons echt aan optrekken.

Maar als we te moe zijn of er een zwakker moment is, is het soms echt wel moeilijk. Ook de reacties van 'buitenaf' op onze aanpak, kunnen dan veel pijn doen.
Maar vooral, er blijven 'gedragsproblemen' waarin we geen positieve evolutie zien en die, zeker in 't belang van smurfinneke, moeten opgelost worden om smurfinneke alle kansen te kunnen geven in haar verdere leven.
We zijn dan ook blij dat hier actie in wordt genomen. Hopelijk kunnen we zo tot een 'actieplan' komen waarbij smurfinneke echt geholpen wordt.

Aangezien de jaarlijkse 'herziening' door het commitee voor bijzondere jeugdzorg eraankomt, heeft JIG heeft ons gevraagd of we de pleegopdracht ook volgend jaar nog zien zitten.

Uiteraard, smurfinneke hoort bij ons gezinneke en de 'problemen' lossen we wel op!

Oef!

Eerst even beginnen met de zeggen dat het de laatste tijd thuis wel goed gaat. Zoals in vorig artikel al gezegd is het "minder focussen" echt wel een techniek die werkt.

Maar nu snel over naar de topic van de dag:

Omdat volgende week Jeugdzorg in Gezin (JIG) langskomt, hadden we aan de school gevraagd om vanavond even met de juffen van smurfinneke samen te zitten. We hoopten zo JIG een zo objectief mogelijk beeld te geven over de evolutie die smurfinneke de laatste tijd gemaakt heeft. Alhoewel het geen normaal 'evaluatiemoment' is, waren ze (toch wel een beetje tot mijn verwondering, maar vooral tot mijn grote dank) zeer gewillig om hier op in te gaan.
De school heeft altijd aangegeven dat we hun volledige medewerking hebben, maar je moet het toch maar doen. Beide juffen zijn speciaal vanavond om 8 uur 's avonds terug naar school gekomen om met ons te babbelen. Knap, leuk en respect. Bedankt juffen!


Het werd wel dadelijk duidelijk dat ook zij ergens mee zaten:
Tot nu toe kregen we op school altijd te horen dat alles goed verliep, geen probleem, gemiddeld gedrag, ... maar vandaag kregen we een heel ander verhaal te horen:
De juf begon met dat ze gisteren blij was dat het 4 uur was en dat ze naar huis kon, volledig te wijten aan het gedrag van smurfinneke. En toen kwam de volledige revue van onze eigen frustraties, ervaringen en twijfels naar boven, maar dan uit de monden van de 2 juffen die in duobaan voor ons smurfinneke zorgen:

• niet gevoelig voor positief commentaar,
• destructief bij het krijgen van een pluim,
• zeer negatief zelfbeeld,
• constant negatief aandacht zoeken,
• overdreven hevig reageren op vermeende pijntjes,
• 'zo jong en al zo'n negatief wereldbeeld'

(nog aan te vullen met: pestgedrag en we hebben volgens mij het volledig palet)

Ze lijken ook wel wat op ons, de ene streng en autoritair (meer zoals ik) en de andere meer zacht, gemoedelijk, positief, die op een aangename manier met de kinderen wil omgaan (hetgeen mijn vrouw zeer belangrijk vindt, het is nu eenmaal niet leuk om constant 'politieagentje' te moeten zijn in je eigen huis). Ook zij kwamen tot de conclusie dat de autoritaire aanpak de meest efficiente was, maar wel met het gevolg dat dit ten koste gaat aan de sfeer.
Ze hadden het er ondertussen ook al met het CLB over gehad, ons smurfinneke is (opeens?) met kop en schouders het 'moeilijkste' kind van de klas.
Om heel eerlijk te zijn was dit voor mij echt wel een verademing, eindelijk krijgen we 'bevestiging' van ons aanvoelen dat er iets schort.

Zeer toevallig, hebben mijn schoonouders juist vandaag expliciet aangegeven dat de naschoolse opvang echt wel zwaar begint te worden voor hen, juist door smurfinneke. Een situatie die voor hen echt moet veranderen omdat ze dit niet lang meer kunnen volhouden. Ook mijn ouders hebben enkele weken geleden (tijdens ons reisje naar Jordanië) voor de eerste keer vastgesteld dat het samenleven met smurfinneke toch niet altijd zo evident is.

Volgende woensdag zitten we samen met JIG; de twijfel: "zit het nu in ons hoofd of is er echt iets aan de hand" is nu wel weg. We zijn dan ook klaar om er iets aan te doen. Dit is hopelijk een eerste zeer belangrijke stap naar een oplossing!

Wordt zeker vervolgd,
pleegsmurf